Getuigenis van Matthieu, dakloos
Onderdak nemen in de metro is geen toeval.
Onderdak nemen in de metro is geen toeval. De mensen die er wonen kunnen verschillende antwoorden vinden op hun dagelijkse behoeften: warm en veilig slapen, bedelen, iets te eten vinden, in contact staan met gebruikers en andere bewoners... alle middelen die de vindingrijkheid illustreren die nodig is om op straat te overleven. Deze getuigenis van Matthieu (fictieve naam), dakloos, vertelt het vehaal beter dan wij...
"Voor een tijdje was de metro mijn thuis. Het heeft me veel geholpen op koude dagen en het heeft me ook de kans gegeven om de burgers van het normale leven te ontmoeten. Het is een plek die je warm houdt en waar je mensen kunt zien, want als je dakloos bent en in de metro woont, ben je niet afgesneden van de wereld.
Voordat ik naar binnen ging, ging ik naar restaurants, pizzeria's, om eten te halen voor de andere metrohbewoners, de vriend die bij mij en mijzelf was. Om halfeen 's nachts, was het tijd om naar huis te gaan, de metro, voordat de deuren sluiten om 1:17. Anders lag je de hele nacht in de kou te slapen.
Om 4:30 ging de metro open en kwamen er mensen langs, om naar het werk te gaan denk ik. Het eerste woord dat ik voor hen had was "Goedemorgen, goedendag!" en ik zou het terugkrijgen of soms niet, maar het respect bleef hetzelfde.
Ik ontmoette de vzw DIOGENES in mijn dagelijks leven en in de ergste momenten. Wat ik vandaag ben geworden is te danken aan deze organisatie die haar uiterste best doet. Laat ze werken en geef ze de middelen om dat te doen.
Vandaag heb ik mijn eigen huis en ontmoet ik jonge mensen om mijn ervaring met hen te delen, iets waar ik trots op ben. Dank u, DIOGENES."